လူရယ်လို့ ဖြစ်လာကတည်းက ဟော့ဒီကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ တောင်ပြေး မြောက်ပြေးနဲ့ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေခဲ့ရတယ်..................... လူ လူခြင်းအတူတူ ခင်ဗျားတို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်မေးကြည့်စမ်းပါ ဘာသေချာတာရှိသလဲလို့...................... ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း မေးခွန်ကိုသာစဉ်းစာမိ့တာ သေချာတာ ကျွန်တော့်မှာလည်း အဖြေမရှိသေးဘူးဗျ................... လောဘ ဒေါသ မာန်မာနတွေ မချိ့မဆန့်ကျော်ပေါ်တင် ခေါင်းမာပြီးမိုက်လုံး ကြီးနေသူတွေကလည်းရှိသလို ကိုယ်ကျိုးစွန့်ပြီး အများအတွက် စတေးနေသူတွေလည်းရှိတယ်ဗျ ဘယ်သူကမှန်ပြီး ဘယ်သူကမှားတယ်ဆိုတာ ကျုပ်တို့ ဆုံးဖြတ်စရာမလိုဘူး အချိန်ဆိုတဲ့ ဒိုင်လူကြီး ဝီစီမှုတ်ပြီး ပွဲသိမ်းပေးလိမ့်မယ် လက်ပိုက်သာကြည့်နေ ပေတော့ဗျို့ အဲဒီလို့နဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တွေ မရပ်သေးသရွေ ကာလပတ်လုံး ဒုက္ခဆိုတဲ့ ငနဲ ခဏခဏ နှိပ်စက်တာ ခံရပါများလို ကျွန်တော် အရေခွံတောင် တော်တော်ထူလာပြီ တစ်ခါတစ်ခါ အထီးကျန်ဆန်လွန်းလှတဲ့ ကျွန်တော့် ဂီတာအိုလေးကို သတိ့ရတယ် တစ်နေ့ တစ်နေ့ နေဝင်မိုးချုပ် ရုံးဆင်းလို့ အိမ်အပြန် သားသားနဲ့ မြတ်ကလေးကို သတိ့ရတိုင်း မေကြောထောင် အံကြီတ်ပြီး သက်ပြင်းရှည်ကြီးတွေ အခါခါချနေရတာ ကျွန်တော့်ကျောပိုးအိတ်ကလေးတောင် Ear Plug တပ်ထားရတယ် ဒီလိုနဲ့ဘဲ.......................
ငယ်ဖြူ
No comments:
Post a Comment