ငါ့ အလှည့် ဘယ်တော့လဲ ?

ဝေခွဲမရတဲ့ စိတ်အစဉ်မှာ
ငါတို့တွေ လိုက်ပါစီးမျှောကျတယ်...

အဲ့ဒီလိုဘဲ မပီဝိုးတဝါးနဲ့
တိမ်းပါးသွားတဲ့ဘဝတွေ
ဘယ်လောက်များခဲ့ ပြီလဲ ?

ငါ့ကိုယ်ငါ မပိုင်သလို
အနာဂတ်ဆိုတာ
လက်ဆုပ်လက်ကိုင် ပြရန်
ခက်ခဲတဲ့
မသိ့ကိန်းတွေ ပေါင်းစုရာ နေရာ...

နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း
ဒီလောကကြီးထဲကနေ
တိတ်တိတ်လေး ထွက်ခွာသွားသူတွေ
ဘယ်လောက်များ လိုက်မလဲ...

ငါတွေးရင် စိတ်မောတယ်
ငါအလှည့် ဘယ်တော့လည်း?
ငါ အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား?

ပြန်မေးကြည့်တယ်
ငါမှာ အဖြေမရှိသေးဘူး...

အသက်ရှုခွင့် ရနေသမျှ
အရိုးသားဆုံးနဲ့
အကောင်းဆုံး ဆိုတာတွေ
ပေးဆပ်ချင်တဲ့ကောင်ပါ...

ဒီလိုနဲ့ အချိန်ကို ငွေနဲ့ လဲလှယ်
ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ နာရီလက်တံတွေကို
သံပတ်ပေးပြီး အတင်းလည်းခိုင်းနေရတယ်...


i,fjzL