Thursday, May 13, 2010

ငါဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး


အရာအားလုံး
အဲ့ဒီ သေနတ်တွေ စစ်ဖိ့နပ်တွေအောက်မှာ
ကျဆုံးခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၈ အိမ်မက်ဆိုးများလိုပေါ့...

ငိုရယ် ရီမော၊ မျက်ရည်စတွေနဲ့
ကြည်နူးခွင့် ရခဲ့ဖူးတယ်
၁၉၉၀ နှစ်များစီကပေါ့...

သံဃာတွေ သွေးမြေကျချိန်
ပြည်သူတွေ မျက်ရည်ကျချိန်
စစ်ခွေးတွေ သောင်းကျန်ခဲ့တဲ့
စက်တင်ဘာ ၂၀၀၇
ငါ့အသိ့ထဲမှာ ရှိနေတုန်းဘဲ...

နာဂစ်ဆိုတဲ့ ဆိုင်ကလုန်း
ငါ့အိမ်ခေါင်ကို ဝါမျိုးသွားတဲ့နောက်
ခုနှစ်ရက်ကြာ ငရဲစခန်းထဲ
တော်တော်ဒုက္ခများခဲ့ဘူးတဲ့
၂၀၀၈ ကပ်ဘေးဆိုးကြီးကို
ငါဘယ်တော့မှ မမေ့နိူင်ဘူး...

ဟားတိုက် ရီမော၊ ဒေါသတွေမြိုသိပ်
ကြိန်ဆဲအခါခါ မိုက်ရိုင်းနေရတယ်
၂၀၁၀ ရက်စွဲများကိုပေါ့...

မြန်မာပြည်က လာတာပါလို့
မပြေမိစေနဲ့
မင်းကို လှောင်ပြံးတွေနဲ့
ကြိုဆိုကြမယ့် ၂၀၁၃ ရက်စွဲများအတွင်
ငါရင်နာခဲ့ရတယ်

၁၉၉၀ တုန်းကအောင်ပွဲ
၂၀၁၅ ရောက်မှ ဒို့ လက်သန်းတွေရဲ့အား
အပြတ်အသတ် ဒိုင်ပွဲရပ်နိူင်ခဲ့တယ်

မကြာခင် ၂၀၁၆ ကို နှုတ်ဆက်ပြီ
၂၀၁၇ မှာ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ
တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်နှင့် ငါတို့ အသက်ငွေ့ငွေ့တွေ
မျှော်လင့်ချက် တစ်စုံတစ်ရာအတွက်
ဆက်ရှင်သန်ခွင့် ပေးသနားပါ...




ငယ်ဖြူ



No comments: